Scroll down for the Dutch version of this article
Bink is a third-year fashion student at the WdKA. As a non-binary, queer creator, Bink’s work is deeply rooted in personal identity, focusing on the visibility and expression of queerness. Their journey into fashion began with a desire to break free from conventional norms, and this drive has led to the creation of unique, thought-provoking pieces that challenge traditional gender roles and societal expectations. Bink’s most recent project, 707+707=1414, is an animated fashion film that explores a reimagined, inclusive future through the lens of retro-futurism, blending retro queer culture with contemporary design.
How did you end up at WdKA?
My journey to the WdKA started at University College, which seemed like the right place at first, but I quickly realized it didn’t align with who I was. I felt like I was forcing myself into something that didn’t fit, and as a result, I wasn’t being true to myself. This experience taught me a lot about my identity and pushed me to explore what truly resonates with me.
After the pandemic, I began to go out more and met people outside my usual conservative circle. It was during this time that I encountered friends who were studying at WdKA. Their creative energy sparked my curiosity. Around the same time, my step-grandmother passed away, and I inherited her sewing machine. I started experimenting with it and discovered how much I enjoyed it. Although I had always loved fashion, it wasn’t until then that I began creating and discovering it from within myself.
I decided to apply for fashion at WdKA. I had no portfolio, experience, or skills, and only one month to prepare for my application. I was filled with doubt, but I decided to just go for it with what I had. I got creative with the portfolio assignments and luckily was able to include some design projects from my time at University College. I was so happy and surprised when I was accepted and started as a Double Degree student at WdKA
How have you experienced WdKA so far?
I had a really strong start, though it was challenging at times because I didn’t have the skills to fully realize my visions. This made it difficult for my teachers to understand me. I always had big concepts and ideas, but it was hard to communicate them effectively. After a few months, though, things began to improve. I was at the academy every day, from morning until night, and that was a sign for me that I was in the right place. After two months, I decided to stop the dual degree program and focus entirely on fashion.
Can you tell us about the kind of work you create and how this has evolved?
In the beginning, I focused more on what I could do rather than what I wanted to create, which limited my progress. My early work had concepts behind it but wasn’t well-developed or interesting enough—it didn’t tell a strong story. I started without knowing how to sew, which really held me back from making what I wanted to make. It was frustrating.
In my first year, I focused a lot on developing station skills. The only thing I haven’t tried yet is ceramics. But as I learned more, I started to apply those skills to what I wanted to create, which led to many discoveries.
In the second year, I became much more confident with the skills I had acquired. I began to ask myself deeper questions about what represents me as a creator. I started exploring sources of inspiration and considering how I want to present myself to the world. As a queer, non-binary person, I realized that creating space to be who I am is crucial, especially in a society where there often isn’t much room for that. My creative process began to focus more on my identity.
Who are you as a creator?
For me, it’s all about the visibility of queerness. I want to create things where I can see myself because that’s what I needed as a child—something bold, unapologetic. I believe in the freedom to do and wear what you want, beyond the constraints of gender norms.
A significant moment for me was during a trip to Rio, where I experienced intense gender dysphoria. I tried to present myself as masculine for my safety, even though I identify as non-binary, queer, and androgynous. It was incredibly uncomfortable, and I didn’t recognize myself anymore. When I returned, I started taking more risks in my designs, using fashion to express and represent myself fully. Even though I face a lot of queerphobia in Rotterdam daily, I draw strength from my designs—they empower me.
Fashion is a tool for breaking free from those constraints, allowing for a space where gender can be removed from its traditional context, enabling true freedom in design.
How that looks in my work varies. Sometimes, I focus on altering silhouettes or changing perspectives of the body. I ask myself, “What can I change to see myself represented when I look in the mirror?” or “How can I modify or emphasize the body?” I do a lot of experimenting as I continue to find my unique style.
Can you tell us about your recent project 707+707=1414?
707+707=1414 is an animated fashion film I created that explores the future of fashion. The project asked me to imagine what people might wear in the future. For me, it was crucial to approach this with a positive outlook. As a non-binary queer person, I’ve often struggled to imagine a future for myself, especially given the bleak outlooks on climate change and social disasters.
I found inspiration in the 1960s Space Age, a time when people were optimistic about the future. I wanted to create a re-imagined retro-futurism that was positive and inclusive. I combined vintage queer culture and pop culture references from before the 2000s to create a campy collection and short film. The animation is essentially a love letter to queer people—something to make people smile and see themselves represented in the future.
In this project, I also explored new techniques, like animation. I used CLO3D for the animation, Blender to create a spaceship, and took inspiration from various sources like the UFO Museum in Rio and the work of space-age designer Pierre Cardin.
Do you have plans to continue this project?
Yes, I want to continue this project, and bring the looks from the film into the real world. Right now I’m collaborating with Emilie Montfoort to airbrush and color the pieces and bring them to life. It’s a way for me to keep exploring what my future could look like if I let go of the limitations of the present world.
Where can we see more of your work and stay updated on the project?
Follow me on Instagram @mediumicedlattehaver.
Bink is een derdejaars modestudent aan de WdKA. Als non-binaire, queer maker is Binks werk diep geworteld in persoonlijke identiteit, met een sterke focus op de zichtbaarheid en expressie van queerheid. Hun reis in de mode begon vanuit een verlangen om los te breken van conventionele normen, en deze drang heeft geleid tot de creatie van unieke, tot nadenken stemmende stukken die traditionele genderrollen en maatschappelijke verwachtingen uitdagen. Binks meest recente project, 707+707=1414, is een geanimeerde modefilm die een hernieuwde, inclusieve toekomst verkent door de lens van retro-futurisme, waarbij retro queer cultuur wordt gecombineerd met hedendaags ontwerp.
Hoe ben je bij WdKA terechtgekomen?
Bink: Mijn reis naar WdKA begon bij University College. In het begin leek het de juiste plek voor mij, maar al snel merkte ik dat het niet aansloot bij wie ik echt was. Ik voelde dat ik mezelf forceerde in iets dat niet bij me paste, en daardoor was ik niet trouw aan mezelf. Deze ervaring leerde me veel over mijn identiteit en zette me aan om te verkennen wat echt bij me past.
Na de pandemie begon ik meer te ontdekken en ontmoette ik mensen buiten mijn conservatieve kring. Tijdens deze periode ontmoette ik vrienden die op WdKA studeerden, wat mijn nieuwsgierigheid wekte naar het creatieve werk dat daar werd gedaan. Rond dezelfde tijd overleed mijn stiefoma en erfde ik haar naaimachine. Ik begon daarmee te experimenteren en ontdekte hoeveel plezier ik erin had. Hoewel ik altijd al van mode hield, was het pas toen dat ik het idee om zelf mode te creëren en te ontdekken volledig omarmde.
Ik besloot me aan te melden voor mode aan WdKA. Ik had geen portfolio, geen ervaring en geen vaardigheden, en had slechts één maand om alles voor mijn aanmelding voor te bereiden. Ik twijfelde enorm, maar besloot gewoon door te zetten met wat ik had. Ik werd heel creatief met de portfolio-opdrachten en gelukkig kon ik wat designprojecten van University College toevoegen. Ik was zo blij en verrast toen ik werd aangenomen, en begon als Double Degree student bij WdKA.
Hoe heb je de eerste tijd op WdKA ervaren?
Bink: Ik had een hele sterke start, hoewel het soms lastig was omdat ik de vaardigheden miste om mijn visies volledig tot leven te brengen. Hierdoor hadden mijn docenten soms moeite om me te begrijpen. Ik had altijd grote concepten en ideeën, maar het was moeilijk om die effectief over te brengen. Na een paar maanden begon dat echter beter te gaan. Ik was elke dag op de academie, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, en dat was voor mij een teken dat ik op de juiste plek zat. Na twee maande stopte ik met Double Degree en besloot ik me alleen nog maar op mode bij WdKA te richten.
Kun je iets vertellen over het soort werk dat je maakt en hoe zich dat ontwikkeld heeft?
Bink: In het begin richtte ik me meer op wat ik kon doen in plaats van wat ik wilde creëren, en dat beperkte mijn vooruitgang. Mijn vroege werk had wel concepten, maar was niet goed uitgewerkt of interessant genoeg—het vertelde geen sterk verhaal. Ik begon zonder te kunnen naaien, wat me echt tegenhield om te maken wat ik wilde maken. Dat was behoorlijk frustrerend.
In mijn eerste jaar concentreerde ik me op het ontwikkelen van basisvaardigheden binnen zowat alle verschillende stations. Naarmate ik meer leerde, begon ik die vaardigheden toe te passen in wat ik wilde creëren, wat leidde tot veel ontdekkingen.
In het tweede jaar werd ik veel zelfverzekerder met de vaardigheden die ik had opgedaan. Ik begon mezelf diepere vragen te stellen over wat mij als maker vertegenwoordigt. Ik begon inspiratiebronnen te verkennen en na te denken over hoe ik mezelf aan de wereld wil presenteren. Als queer, non-binair persoon besefte ik dat het creëren van ruimte om te zijn wie ik ben cruciaal is, vooral in een maatschappij waar daar vaak weinig ruimte voor is. Mijn creatieve proces begon zich meer te richten op mijn identiteit.
Wat definieert jou als maker?
Bink: Voor mij draait het allemaal om de zichtbaarheid van queerheid. Ik wil dingen maken waarin ik mezelf kan zien, omdat dat is wat ik als kind nodig had—iets gedurfds, iets onomwonden. Ik geloof in de vrijheid om te doen en te dragen wat je wilt, los van de beperkingen van gendernormen.
Een belangrijk moment voor mij was tijdens een reis naar Rio, waar ik intense genderdysforie ervoer. Ik probeerde me te presenteren als mannelijk voor mijn veiligheid, terwijl ik mezelf identificeer als non-binair, queer en androgyn. Het was ongelooflijk ongemakkelijk en ik herkende mezelf niet meer. Toen ik terugkwam, begon ik meer risico’s te nemen in mijn ontwerpen, en gebruikte ik mode om mezelf volledig te uiten en te vertegenwoordigen. Hoewel ik dagelijks veel queerfobie tegenkom in Rotterdam, put ik kracht uit mijn ontwerpen—ze geven me kracht.
Mode is een instrument om los te breken van die beperkingen, om ruimte te creëren waar gender verwijderd wordt uit de traditionele context, en echte vrijheid in ontwerp mogelijk wordt. Hoe dat eruitziet in mijn werk varieert. Soms focus ik op het veranderen van silhouetten of het wijzigen van perspectieven van het lichaam. Ik vraag mezelf af, "Wat kan ik veranderen om mezelf te zien wanneer ik in de spiegel kijk?" of "Hoe kan ik het lichaam aanpassen of benadrukken?" Ik experimenteer veel terwijl ik mijn eigen stijl blijf vinden.
Kun je ons iets vertellen over je project 707+707=1414?
707+707=1414 is een geanimeerde modefilm die ik heb gemaakt en die de toekomst van mode verkent. Het project vroeg me om na te denken over wat mensen in de toekomst zouden kunnen dragen. Voor mij was het belangrijk om dit met een positieve kijk te benaderen. Als non-binaire queer persoon heb ik vaak moeite gehad om me een toekomst voor te stellen, gezien de sombere vooruitzichten rond politiek, klimaatverandering en sociale onveiligheid.
Ik vond inspiratie in het Space Age-optimisme van de jaren zestig, een tijd waarin mensen optimistisch waren over de toekomst. Ik wilde een hernieuwde retro-futurisme creëren die positief en inclusief was. Ik combineerde vintage queer cultuur en popcultuurreferenties van voor 2000 om een campy collectie en korte film te creëren. De animatie is eigenlijk een liefdesbrief aan queer mensen—iets om mensen te laten glimlachen en zichzelf vertegenwoordigd te zien in de toekomst.
In dit project heb ik ook nieuwe technieken verkend, zoals animatie. Ik gebruikte CLO3D voor de animatie, Blender om een ruimteschip te creëren, en haalde inspiratie uit verschillende bronnen zoals het UFO Museum in Rio en het werk van space-age ontwerper Pierre Cardin. Ik heb samengewerkt met Emilie Montfoort om de stukken te airbrushen en te kleuren.
Heb je plannen om dit project uit te breiden?
Ik wil dit project voortzetten, en de looks uit de film tot leven brengen. Ik heb werk samen met Emilie Montfoort om de stukken te airbrushen en te kleuren. Het is een manier voor mij om te blijven verkennen hoe mijn toekomst eruit zou kunnen zien als ik de beperkingen van de huidige wereld loslaat.
Waar kunnen we meer van jouw werk zien?
Op mijn Instagram account @mediumicedlattehaver
